- Диданд: 182
Боиси ифтихори мо тоҷикон мебошад, ки имсол 34 солагии Истиқлоли давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистонро дар Ватани азизамон бо шаҳомати хоса таҷлил менамоем. Истиқлолият барои мо неъмати бебаҳо ва ниҳоят пурарзишест, ки мо тоҷиконро соҳиби давлати комилҳуқуқ ва сарнавишти хеш намуд ва ҷомеаи мо ҳамчун давлати демократӣ ба раванди умумии таърихи аҳли башар ворид гардид. Ҷумҳурии Тоҷикистон дар тули беш аз 33 соли Истиқлоли комили давлатӣ заминаи давлатдории навини худро гузошта, соҳиби истиқлоли воқеии сиёсӣ шуд ва ҳамчун субъекти комилҳуқуқи байналмилалӣ эътироф мегардад.
Мавриди зикр аст, ки пас аз барҳам хӯрдани Иттиҳоди Шӯравӣ дар ҷумҳурии мо вазъияти ноором ва муташанниҷ ба миён омада буд, ки ниҳоят ба ҷанги шаҳрвандӣ оварда расонд. Барои халқи тоҷик он лаҳзаҳои талхро гузарондан хеле душвор буд. Ҷанги шаҳрвандӣ боиси талафоти зиёди ҷонӣ, моддӣ ва маънавии халқ гардида, давлати аз нав барпогардидаи моро торафт заиф мегардонд. Зарурати беҳтар намудани ҳолати иҷтимоӣ-иқтисодӣ ва сиёсии мамлакат, таъминоти халқ бо озуқаворӣ, ташаккули оромиву осоиштагӣ дар миёни мардум ба вуҷуд омада буд. Ҳаводисҳои изтиробангези он замон водор намуд, ки доир ба таъмини бехатарии милливу давлатӣ, ташкил намудани тинҷиву осудагӣ дар миёни мардум ва барпо намудани сулҳу субот чораҳои зарур андешида шаванд. Новобаста аз он, бо саъю кушиш ва муборизаҳои ҷоннисоронаи қаҳрамонони миллати тоҷик ба соҳибистиқлолӣ, озодӣ, сулҳу осудагӣ, тараққиёти иқтисодӣ-иҷтимоӣ ва сиёсии ҷомеа муваффақ шудем.
- Диданд: 174
Мо, мардуми Тоҷикистон, барои ин ваҳдати миллии деринтизор, ки бо хун ва ашки ҳазорон нафар ба даст омадааст, бояд ҷон фидо кунем. Ин сулҳ ва ваҳдат танҳо як созишномаи сиёсӣ нест, он амонатест муқаддас, ки ба мо аз насли фидокор ва раҳбарии хирадмандонаи Пешвои миллат ба мерос расидааст.
Мо ҳақ надорем, ки ин неъмати бебаҳо, сулҳу субот ва ваҳдати миллиро бо беаҳамиятӣ, нохудогоҳӣ ё таъсири бадхоҳон ба хатар андозем. Ҳар фарди ватанпарвар вазифадор аст, ки ҳушёр бошад, бедор бошад, ва нагузорад, ки ҳар як овораву беватан, ки на дардро ҳис кардааст ва на арзиши ваҳдатро медонад, тинати поки миллии моро заҳролуд созад.
Ваҳдат осон ба даст наомадааст. Аз гиряи модарони шаҳид, аз хоки пурхуни диёр, аз ҷоннисориҳои фарзандони содиқи миллат сохта шудааст. Ва имрӯз нигоҳ доштани он, на танҳо масъулияти давлат, балки рисолати муқаддаси ҳар як тоҷик аст.
Мо бояд насли ҷавонро омӯзонем, ки сулҳро чун гавҳараки чашм нигоҳ доранд. Мо бояд гирди як идея бошем — Тоҷикистони орому обод, муттаҳид ва пурифтихор, то ҳеҷ фарди бегона натавонад миёни мо тухми кина корад.
Сулҳро бо ҷон нигоҳ дорем, ва нагузорем, ки ягон дасти бадхоҳ онро ба ларза оварад. Ваҳдат, ҳаёти мост ва мо омодаем, онро то нафаси охир ҳифз намоем.
Олимзода Абдулло,
муовини раиси ноҳияи Сангвор
- Диданд: 193
Дар гӯши халқи мо ҳанӯз садои он суханони таърихии Президенти ҷавон, Эмомалӣ Раҳмон, садо медиҳад:
«То охирин гурезаро ба Ватан барнагардонам, ман ором намегирам!»
Ин суханон танҳо як шиор набуданд, балки қасам ва ваъдае ба мардум буданд, ки дар он рӯзҳои норӯшани ҷанг ягона шуълаи умед ба ҳисоб мерафтанд. Вақте ки мардум шикаста ва парешон буданд, вақте ки дили модар бо андешаи фарзанди гуреза пора буд, ин садо -ором, вале устувор, дили ҳазорҳоро дубора ба зиндагӣ пайваст.
Садои он суханон дар гӯши миллат монд, чун аз дили инсон баромада буд, на аз минбари сиёсӣ. Ва вақте ҳазорон гуреза дубора ба оғӯши Ватан баргаштанд, вақте ки Тоҷикистон зери парчами сулҳу ваҳдат зиндагии нав оғоз кард, мардум дарк кард: ин ваъда иҷро шуд, бо ҷонфидоӣ, сабр ва меҳри бепоёни ватандорӣ.
Ин сухан рамзи садоқати Пешвои миллат ба халқу кишвар аст. Он ба мо ёд дод, ки раҳбарӣ ба масъулият ва фидокорӣ вобаста аст. Ва имрӯзи осудагии мо, шодии кӯдакони хушлаҳн, рӯшноии осмони пур аз сулҳ, ҳама шоҳиди онанд, ки он ваъда дар амал татбиқ ёфт.
Садои он сухан имрӯз ҳам дар гӯши миллат боқист, чун садои ваҳдат, садои сулҳ, садои умед.
Олимзода Абдулло,
муовини раиси ноҳияи Сангвор
- Диданд: 190
Солҳои ҷанг барои мардуми Сангвор ва дигар минтақаҳои осебдидаи кишвар мактаби талхи зиндагиро мемонд. Мактабе, ки дар он ҳар як кӯдак тарси тиру садои љонгудози онро шинохт, ҳар як модар бо ғами ҷудоӣ зиндагӣ кард, ва ҳар як падар бо хомӯшии сангин боре бар дӯш дошт.
Ин мардум имрӯз дар фазои сулҳ кор ва зиндагӣ мекунанд, фарзандонро ба мактаб мебаранд ва умеди фардоро дар дилашон мепарваранд.
Аз ин рӯ, сулҳ барои онҳо на танҳо як мафҳуми сиёсист, балки як эҳсос, як ниёз, як орзуест, ки онро бо дасти худ нигоҳ медоранд.
Имрӯз, вазифаи ҳар як шахси ватандӯст ин аст, ки на танҳо сулҳро нигоҳ дорад, худшиносиву худогоњиро фаромўш насозад, бахусус дар замоне, ки гирудорњо ба амният ва вањдати миллии мо тањдид мекунанд. Мо бояд муҳити одилона, дастгирии рӯҳиву иқтисодӣ ва таваҷҷуҳи самимӣ фароҳам созем, то сулҳу њамдилии мо боз њам устувортар гардад.
Олимзода Абдулло,
муовини раиси ноҳияи Сангвор
Саҳифаи 9 аз 34
 |
 |
 |
 |
 |
 |
.JPG)
1USD
1EUR
1RUB