Нашр шуд: 07 Марти 2025

Диданд: 59

                                  Ё  пушти таблиғу ташвиқи дингароӣ киҳо нишастаанд?

    Дар вазъияти  ба тарзи босуръат  идома кардани падидаи ҷаҳонишавӣ  дар ҷомеаи муосир ва дар баробари он шиддат гирифтани  дингароӣ ва зиёд шудани таассуби динӣ ҷомеаи ҷаҳониро нигарон кардааст. Ҳазорҳо шева ва равиши мубориза бар муқобили дингароиву таассуби диниро истифода мекунанд, аммо  муборизаҳо баъзан бенатиҷа мемонанд. Зеро ҷавонон, ки қишри осебпазири ҷомеа маҳсуб мешаванд, аз ҷониби раванд ва ё гурӯҳҳои ифротӣ «мағзшӯӣ» мешаванд. Онҳоро бо ҳар роҳу усули ҷадиду сохта, мефиребанд, тафаккури онҳоро ҳатто назорат мекунанд ва аз хати кашидаашон бурун ҷастан намегузоранд.  Вале,  таҳлилагрону ҷомеашиносон ва сиёсатмадорон бар ин назаранд, ки  бояд бар зидди ҳамаи ин,  ақлу зеҳнҳои аз андешаҳои бикри  миллӣ пур, муқобилият намоянд. Ҷавонон ва наслҳои нав  бояд дар руҳияе тарбия шаванд, ки арзишҳои миллии хешро дифоъ карда тавонанд. Таъриху тамаддунро шинохтан барояшон осон бошад.

  Ҷаҳонишавӣ ин падидаи нави иҷтимоиест, ки дар охирҳои асри 20-ум инсоният ба он рӯ ба рӯ шудааст. Раванди ҷаҳонишавӣ ҳамчун тамоюли объективии ҷомеа  маҳсуб ёфта,  ба давлатҳои миллӣ  таъсири худро дар шаклҳои гуногун расонидааст. Зеро заминаҳои иқтисодию иҷтимоии ҷамъият мисли инқилоби илмӣ-техникӣ, иттилооту хизматрасонӣ, пешрафти ислеҳсолоти неъматҳои моддӣ ва баланд рафтани сатҳи иделологияи ҷомеа , ташкили ширкатҳои фаромиллӣ, инчунин ба миён омадани мушкилоти глобалӣ ба монандаи терроризму экстремизм ва қочоқи маводи мухаддир, коррупсия, низоъҳои нави  иҷтимоӣ ва ғайра инсониятро дар ҷиҳати ҳали онҳо ногузир ба ҳам даъват мекунад. Бисёр аз масъалаҳое, ки ба инсоният рабт мегиранд,  дар давраи ҷаҳонишавӣ якранг ҳастанд.

     Бояд зикр кард, ки бо кушода шудани марзҳо  мафкураи инсоният зери таъсири фишорҳову идеологиябозҳо қарор гирифтааст, ки ин таъсир ҳам мусбат арзёбӣ гардидааст ва ҳам манфӣ.

     Таъсири аввал: фарҳангҳое, ки аз назари муҳити ҷуғрофӣ инкишоф наёфта буданд, ба онҳо таъсири манфӣ мерасад. Мисол, баъзе арзишҳо ва фарҳангҳое, ки хоси як миллат ва  хоси як маҳал ҳастанд бо омадани ҷаҳонишавӣ онҳо ҳам костагӣ пайдо мекунанд.

   Аз ҷиҳати мусбат гирем, ҷаҳонишавӣ як равандест, ки  таъсири худашро ҳам ба ҳаёти иҷтимоӣ ҳам, ба ҳаёти маънавии инсон мерасонад. Ин ҷо метавон фаъолияти инсонро ба технологияи навини коммуникатсионӣ мисол зад. Зеро, имрӯз ба таври шаффоф метавон мушоҳида намуд, ки зиндагии инсонро  бидуни техникаву технологияи навин тасаввур кардан ғайриимкон гардидааст.  

                                                                                                  Таъсири шабакаҳои иҷтимоӣ-интернетӣ

       Имрӯз таблиғу ташвиқи дингароӣ ба ҳар роҳу восита хеле зиёд гаштааст. Бахусус дар шабакаҳои иҷтимоӣ-интернетӣ бисёр ба мушоҳида мерасад.  Аммо пушти он номҳое, ки ба ин кор машғуланд на диндорон нишастаанд. Онҳое,  ба чунин кор даст мезананд, ки  дингароанд ва ҳадафашон пиёда кардани мақсадҳои нопоку пурғарази манфиатхоҳон асту бас.

       Дингароӣ имрӯз як падидаест, ки дар аксар адёни дунё ба шакли кӯр-кӯрона ва тақлидкорона ба он муносибат мекунанд. Танҳо онҳое, ин гуна муносибат мекунанд, ки  аз дини мубини ислом бӯ набурдаанд. Пушти ин тақлидкориҳо ҳазорон фитнаву ҳангомаро ҷо медиҳанд. Онҳое дингароанд  дар зоҳир ниқоби дин доранду дар ботин орӣ аз илми диниву дунявианд, ҳама заҳмату талошҳои онҳо ба хотири манифатҳои давлатҳои абарқудрат сурат мегирад.  Дидаву мушоҳидаҳо нишон медиҳанд, ки дингароиро имрӯз тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ бештар тарғибу ташвиқ мекунанд ва мардумро ба он равияву падидаҳои номатлуби давр даъват месозанд, ки ин гӯна рафтори онҳо на ба дин рабт дораду на ба инсоният..