Диданд: 48

         «Зоҳирпараситиву исрофкорӣ ва риояи ноогоҳонаи анъана ва расму оинҳои ҳалқиву динӣ дар навбати худ сади роҳи баланд гардидани сатҳи зиндагии аҳолӣ мебошад».

Эмомалӣ Раҳмон

     Дар ҷомеаҳои муосир, маросимҳо ва расму оинҳои миллӣ ва динӣ қисми муҳими фарҳанг ва ҳувияти мардум мебошанд. Вале бисёре аз ин маросимҳо ва расмҳо бо гузашти марҳилаҳо  ба як манбаи хароҷоти ѓайриихтиёрӣ ва зиёдатӣ табдил ёфтаанд, ки метавонанд ба иқтисоди кишвар ва муҳити зист осеб расонанд. Барои ҳалли ин мушкилот, Парлумони кишвар чанд сол қабл Қонунеро таҳия ва рӯи кор овард, ки ин оину расмҳо ба як низоми муайян ва муташаккил ворид шуданд. Аммо, мутаассифона ҳастанд нафароне, ки нисбат ба қонун беэҳтиромӣ зоҳир карда, худнамоиро аз иқтисодиёти хонаводагӣ боло мегузоранд.

      Бояд тазаккур дод, қабули Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими ҷашну маросим дар Ҷумҳурии Тоҷикистон», ки бо ташаббуси бевоситаи Асосгузори  сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо таҳрири нав ба вуқӯъ пайваст, воқеан дар таърихи қонунгузории миллии кишвар як падидаи наву бемисл ва хотирмон буда, аз иқдоми навбатии мамлакати тозаистиқлоли  мо дар бунёи ҷомеаи шаҳрвандию давлати ҳуқуқӣ  башорат медиҳад, ки заминаи  онро арзишҳои диннӣ ва миллӣ ташкил медиҳанд. 

      Сокинони мамлакат хуб дарк кардаанд, ки  маҳз риояи қонуни мазкур барои таъмини пурраи рӯзгори ар як хонавода ва тадриҷан расидан ба зиндагии шоистаи мардуми кишвар ёрӣ медиҳад.

Диданд: 46

   Ҷумҳурии Тоҷикистон давоми 34 соли соҳибистиқлолӣ таҳти Роҳбарии Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар ҳама соҳаҳои хоҷагии халҷи мамлакат ба натиҷаҳои назаррас ноил гардида, дар байни давлатҳои мутараққии олам мақоми шоиста касб намуда, ҳамчун кишвар дар ҳоли рушду тавсеа ва ташаббускор эътироф гардидааст.

    Ҳамаи мо шоҳиди онем, ки фарҳанги сулҳи тоҷикон, ки дар саргаҳи он Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон қарор дорад, аз ҷониби созмонҳои байналмиллалӣ эътироф гардида, ҳамчун таҷриба баҳри истифодаи он дар дигар минтақаҳои даргири сайёра мавриди омӯзиш қарор гирифтааст.
Имрӯз бори дигар ин андеша шаҳодати таърихии худро дарёфт, зеро Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ - Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон бо пешниҳоди қабули қатъномаи махсус таҳти унвони “Даҳсолаи таҳкими сулҳ ба хотири наслҳои оянда” аз ҷониби СММ миллати тоҷикро ҳамчун миллати сулҳхоҳ муаррифӣ намуданд.

Диданд: 78

    Вазъи ҷаҳони имрӯза моро маҷбур мекунад, ки бештар аз гузашта ҷавонони худро огоҳ кунем. Махсусан, дар ин замони бархӯрди манфиатҳои миллату халқҳои гуногун бояд ҳар модару падар ба тарбияи фарзандон диққати махсус равона кунад.
    Гурӯҳҳову ҳаракатҳои гуногун ҳамчун абзори иҷрокунандаи амал, аз қишри осебпазири ҷомеа, ки аз донишҳои динию дунявӣ бебаҳраанд истифода мекунад.
   Тадқиқоти олимони ҷаҳон нишон медиҳад, ки мағзшӯйӣ комил метавонад инсонро ба корҳои касифе такон диҳад, ки инсони солимақл аз шуниданаш ҳатто ба ларза биёяд.
    Пас мо бояд дар муқобили мушакҳои ҳамлаҳои зеҳнии ҳадафмандона падофанди худро дошта бошем. Мо бояд тафаккури ҷавононро таҳаррук бахшида, то он манзил расонем, ки аз хавфи чунин хатарҳои рӯзафзун эмин бошанд.
    Ҳангоме ки наврас дар оила рафтору гуфтори хонаводаро мебинад, то як андоза рафторҳои ояндааш ба онҳо наздик мешавад. Агарчи баъзе ҳолатҳои истисноӣ ҳам ҳаст, аммо ин тарбияи оила ҳамоно дар нигоҳдории андеша, ҳувият, фарҳанг, шахсият, тасмимоти сиёсӣ, рафторҳои инсон дар мақоми аввал аст. Вижагиҳои инсони инсондӯсту худогоҳро бузургони мо ба ин шакл баршумурдаанд. Камол он аст, ки аз худ бошӣ огоҳ, Чӣ дар хилват, чӣ дар саҳро, чӣ дар роҳ. Қадами аввали мо дар беҳсозии вазъи кунунӣ ин ҳарчи бештар огоҳ кардани мардум, махсусан ҷавонон аз вазъи кунунии ҷамъияти инсонии олам мебошад. Падидаи номатлуби терроризм, ки имрӯз ба мисли алафҳои нолозим дар полизи инсоният давидааст, ҳамаро бояд нигарон кунад.
    Аз ҳама пеш ҳамаи мо ба наздикони худ бояд огоҳӣ расонем, ки аллакай гурӯҳҳои манфиатҷӯ чангакҳои худро партофтаанд ва интизори сайди навбатии худ ҳастанд. Дар ҳалли ин мушкил бояд мо ҳама саҳмгузорӣ кунем, чӣ тавре, ки шоир гуфтааст: Кори замона хуб ба як тан намешавад, Бо як чароғ деҳкада равшан намешавад.
      Аз як гиребон сар баровардани мо роҳи муваффақиятҳоро дар ин кор бароямон ҳамвор мекунад. Дастурамали асосии мо бояд дар ин раванд, муборизаи оштинопазир ба андешаҳои ғалат, ҳимояи арзишҳои миллӣ, истифода кардани мероси фарҳангию таърихие, ки аз ниёгонамон боқӣ мондааст, фароҳам овардани як фазои иттилоотии муътадил, беҳтар намудани маданияти ҷавонон, имконияти рушдёбӣ додан ба наврасон, таблиғу тарғиб кардани андешаҳои миллӣ, паҳн намудани афкоре, ки ба созандагӣ даъват мекунад ва фароҳам овардани ҷойҳои корӣ мебошад.

  1. «АЗ ТАМАДДУН СӮИ ҶАНГАЛ БОЗГАШТ…»
  2.  Диндориро аз дингароӣ чӣ гуна метавон шинохт?