Беҳтарин неъмати инсон ин танисиҳат ва хотири ҷамъ аст. Дар ин баробар метавон ба ин неъмат сулҳу осоиштагӣ ва ваҳдату ягонагиро дар ҷомеа низ афзуд. Аммо ин тинҷӣ ва осудагӣ ба баъзе ашхоси ношукр писанд нест. Ин қабил одамон имрӯз шомил ба қувваҳои бадхоҳу ҷангталаб, ки онҳоро террорист, ифротгаро, худкӯш, ҷиҳодталаб меноманд, ҷамъиятҳоеро созмон додаанд, ки ҳамарӯза ба харобкорӣ даст зада, даҳҳою  садҳо сокинони осоиштаро ба қатл мерасонанд.

    Имрӯзҳо дар тамоми ҷаҳон терроризм ва экстремизм, ки ба марги одамони бегуноҳ оварда расонида, модаронро бефарзанд, одамиятро бесарпаноҳ, тифлонро беволидайн мегардонад, мавриди интиқоди шадид қарор гирифтааст.

    Пеши роҳи ин амали зишт ва ваҳшиёнаро нагирифтан, майдони фарох кушода додан ба густариши он, бахусус терроризм  ва экстремизми динӣ, ифротгароии мазҳабӣ боиси ҳалокати садҳо нафари бегуноҳ мешавад. Онҳо бо ин рафторашон, ки ғайриқонунист, зиндагии осоиштаи мардумро дар минтақаҳо ноором, хонаводаҳои шодро ғамдор, макони ободро валангор кардаву модаронро аз фарзанду шавҳар, духтарону занонро аз хонаву дар ҷудо карда, нафрати мардуми сулҳдӯстро нисбаташон бедор мекунанд. Бетарафӣ дар ин масъала баробари бо дасти  худ ба марг ҳукм намудани оянда мебошад.

   Терроризм яке аз ҷиноятҳои махсусан вазнини замони муосир аст, ки хусусияти байналхалқӣ дорад. Амалиёти террористӣ барои халалдор сохтани сулҳу суботи ҷомеа равона шуда аст.

    Тибқи Қонунгузории Ҷумҳурии Тоҷикистон терроризму экстремизм ин фаъолияти ифротии шахсони ҳуқуқӣ ва воқеӣ ба даъвати нооромӣ, ҳокимият, миллатгароӣ, бадбинии иҷтимоӣ ва мазҳабӣ мебошад.

   Терроризм ҷинояте мебошад, ки ба якчанд субъект равона шудааст. Ба амнияти ҷомеаҳо, фаъолияти муътадили Мақомоти ҳокимият, ҳамчунин ба ҳаёт ва саломатии шаҳрвандон, ходими ҷамъиятӣ ё намояндаи ҳокимият зарар мерасонад. Бо таъсири ваҳмангези худ терроризм ба доираи васеи шаҳрвандон равона шудааст.

 Шукрона мегӯем, ки имрӯз Тоҷикистони азизамон таҳти сарварии фарзанди фарзонаву сулҳовараш, Асосгузори сулҳуваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти ҶумҳурииТоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, рӯ ба фатҳи қуллаҳои баланди бунёдкориву созандагӣ оварда, дар рушду пешрафт мебошад.

   Барои зиндагии гуворо, фаъолияти пурмаҳсул, илму ҳунаромӯзӣ, бунёди иншоотҳои хурду бузурги саноатӣ, барои обод кардани Ватан ҳамаи шароиту имконияти меҳнатию фароғатӣ фароҳам оварда шудааст. Он амалҳои ободкориву созандагӣ ва бунёдкорӣ, ки дар кишвар тайи даҳсолаҳои охир ба даст омадаанд, беқиёсанду ҳоҷат  ба тавсифи онҳо нест.

   Албатта, фаромӯш набояд сохт, ки мақсади асосии ҳар яки ин носипосону ватанбезорон дар чеҳраҳои зери пардадоштаи худ мардумро бо суханҳои иғвоангезу амалҳои риёкорона ба доми худ кашидан ва бори дигар Тоҷикистони тинҷу оромро ба майдони ҷанг табдил додан аст. Аммо, дигарбора мардуми шарифи Тоҷикистон  ба суханҳои иғвогароёнаи  ин нохалафону хиёнаткорон гӯш нахоҳанд дод.

    Боиси тазаккур аст, ки имрўз бетарафии аксари ањли Ҷомеа, тамоми ҷамъиятро нигарон кардааст. Бештари вақт, Ҷомеа, хоҳ наздикону њамсоягон ва хоҳ дигар сокинон, нисбати рафтору тағйироти шубҳабарангези Ҷавонон бетараф мемонанд. Ин гуна бепарвоӣ метавонад оқибатҳои ногувор ба бор орад.

    Ҷавонон, ки дар ҷустуҷўи мақсад, манфиат ва шахсияти худ ҳастанд, аксар вақт зери таъсири таблиғоти гурӯҳҳои ифротӣ қарор мегиранд. Агар ҷомеа, махсусан калонсолон, омӯзгорон, ҳамсояҳо ва аҳли оила , нисбати чунин равандҳо бетараф бошанд, он гоҳ пешгирии ин ҷараёнҳо душвор мегардад.

    Бетарафӣ маънои онро дорад, ки инсон аз масъулияти шаҳрвандӣ ва ахлоқии худ даст мекашад. Агар мо ҷавонони худро танҳо гузорем, онҳоро наслҳои гумроҳ роҳнамоӣ хоҳанд кард. Аммо, агар ба онҳо таваҷҷуҳ зоҳир намоем, сӯҳбат кунем, дастгирӣ ва маслиҳат диҳем, метавонем онҳоро аз роҳи нодуруст боздорем.

   Ҷомеаи бедордил набояд бетараф бошад. Ҳар як тағйироти рафтор, тарзи либоспӯшӣ, суханронӣ ва ҳатто муҳити иҷтимоии ҷавононро бояд пайгирӣ кард, на бо чашми нафрат, балки бо диди масъулият ва муҳаббат. Танҳо бо якҷоягӣ, ҳамдардӣ ва дастгирӣ метавонем ҷавононро аз ифротгароӣ эмин нигоҳ дорем.

    Бинобар ин, ҳар яки моро зарур аст, новобаста аз синну сол, фарқияти ҷинсиву вазъи иҷтимоӣ,  бояд, алайҳи терроризму экстремизм муборизаи якҷоя барем. Ватани моро ба ҷуз худи мо каси дигар омада обод намекунад. ЯкпорчагииТоҷикистони азиз, барои фазои осудаву ором ва рушди иқтисодиёт боиси ҳаёти хурраму обод  ва дастархони пурнозу неъмат мебошад. Аз ин рӯ фаъолияти тамоми хиёнаткоронро маҳкум намуда,  нагузорем, ки амалҳои зишту кирдорҳои ношоистаро идома диҳанд…

Раиси суди нохияи Сангвор   М. Д. Салимзода